Gazze'nin Sessiz Çığlığı: İsrail Politikalarının Çıkmazı

Gazze, haritada küçücük bir nokta. Ama o noktanın içine sığdırılmış milyonlarca insanın nefesi, dünyanın en güçlü ordularından birinin gölgesinde sıkışmış durumda. İsrail’in yıllardır uyguladığı politika, sadece askeri bir strateji değil; aynı zamanda bir toplumun nefes borusuna basılan bir el gibi işliyor.

Resmi söylemler “güvenlik” etrafında şekilleniyor. Ancak güvenlik, sadece bir tarafın mı hakkıdır? Bir taraf için özgürlük ve güvenlik, diğer taraf için ise kuşatma, yoksulluk ve ölüm anlamına geliyorsa, bu politika sürdürülebilir midir? İsrail’in Gazze’ye yönelik uyguladığı abluka, hava saldırıları ve insani yardımlara koyduğu sınırlamalar, aslında bölgeyi bir laboratuvar gibi işliyor: “Bir toplumu ne kadar kısıtlarsak, ne kadar sıkışırsak, nasıl tepkiler üretir?”

Fakat bu yaklaşımın yarattığı sonuç, sadece Gazze’de değil, tüm Ortadoğu’da yankılanıyor. Gazze’nin yıkılmış sokaklarında bir çocuğun gözyaşı, Lübnan’da, Ürdün’de, Türkiye’de hatta dünyanın öte ucunda yankılanan bir adalet arayışına dönüşüyor. İsrail’in politikası, belki kısa vadede caydırıcı görünüyor, fakat uzun vadede kendi güvenliğini de kemiren bir nefret zinciri üretiyor.

Bir başka açıdan bakarsak; Gazze sadece Filistinlilerin değil, aynı zamanda İsrail’in de vicdan sınavı. Zira bir devlet, askeri üstünlüğüyle değil, en zayıfına nasıl davrandığıyla tarihe yazılır. Bugün Gazze’de çocukların gökyüzüne baktığında gördüğü tek şey savaş uçaklarıysa, gelecekte İsrail halkının da göreceği tek şey, kuşatılmış bir yalnızlık olacaktır.

Uluslararası toplumun rolü ise daha da tartışmalı. Kınamalar, çağrılar, raporlar… Fakat sonuç değişmiyor. Dünya, Gazze’nin sessiz çığlığına kulaklarını kapatırken, aslında kendi geleceğine de sırt çeviriyor. Çünkü insanlık, bir coğrafyada susarsa, başka bir coğrafyada da susturulması kolaylaşır.

Bugün Gazze’de atılan her bomba, yarın küresel barışın harcından eksilen bir tuğla. İsrail’in Gazze politikasını değiştirmesi, sadece Filistinlilerin yaşam hakkı için değil, kendi varlığını sürdürebilmesi için de bir zorunluluk. Çünkü hiçbir duvar, hiçbir demir kubbe, vicdanların yükselteceği adalet talebinden daha kalıcı olamaz.